Ләйс бин Сағд бал сататын саудагер екен. Күндердің күні бал толтырылған бөшкелерді тиеген кемесі жағаға келіп тоқтайды. Қолында шағын ыдысы бар бейтаныс қарт әйел келіп, саудагерден аз ғана бал сұрайды. Алайда, саудагер бермейді. Әйел де дауласпай жөніне кетіп қалады. Ләйс өзінің көмекшісіне «әлгі әйелдің үйін, мекенжайын тауып, бір бөшке бал жеткізіп беріңдер» деп тапсырады. Көмекшісі «құп болады» деп, артынша: «Кішкене ғана бал беруден бас тартып, соңыра бір бөшке бал беруіңізді сыры неде?» деп сұрайды. Ләйс бин Сағд: «Е-е, балам! Ол әйел өзінің шамасынша сұрады, ал мен өз шамама сай...

Үш баласын қатарынан қалдырмай өсіріп жатқан бақытты отбасы болады. Бір күні күтпеген жерден әйелі аяғы ауыр болып қалғанын біледі. Ол мұны еш жоспарламаған еді. Сондықтан бұл баланы қаламайды. Үйіне келіп жолдасына аяғы ауыр екенін, бірақ баланы алдырып тастайтынын айтады. 3 баладан артық болғанын ешқашан қаламағанын, төртіншісін өсіруге отбасының материалдық жағдайы жетпейтінін алға тартады. Жолдасы иманды жан болатын және әрбір сәбидің ризығын Аллаһ беретінін білетін еді. Сондықтан әйелінің бұл айтқанына қарсы болады. Және түсіндіруге тырысады. Бірақ өз айтқанын істеймін деп қырсығып...

Орта жасқа келіп қалған бір мұсылман кісі болған екен. Бес уақыт намазы түгел, оразасы дұрыс, тақуалығы мен күнәдан аулақ тұруы өз алдына төрт құбыласы тең дейтіндей Аллаһтың бұйрықтарымен өмір сүріп жатады.  Өзінің бір үлкен қалауы бар еді. Және әр намазында, мүбәрак күндер мен түндерде, түнде тұрып та дұға етіп соны тілеумен болады. Ол тілегі - лағынет атқыр шайтанды көзімен бір көру, көріп - оның сазайын беру. Аузынан тастамайтын ең ұлы тілегі де сол болғандай... Алайда бір күні түсінде ғайыптан бір дауыс естіп, бұл тілегін тоқтату керектігі және шайтанды көру ол үшін қайырлы...

Әлхамдулиллә, ата-бабамыз сан ғасырлардан бері аңсап өткен тәуелсіздікке қол жеткізудің арқасында асыл дініміздің қайнар бұлақтарымен қайта қауышып жатырмыз. Халқымыз дербестікпен бірге дәстүрлі мәдениетіне, тілі мен дініне толыққанды ие болып, оларды заманға сай дамытуға мүмкіндік алды. Өшкеніміз жанып, ұмытқанымыз жадымызда жаңғырды. Мұның барлығы қазақ елінің ұстанған бағыт-бағдарының дұрыстығын, ата-баба жолынан айнымағандығын білдіреді. Президентіміз Нұрсұлтан Әбішұлы Назарбаев өз сөзінде: «Біз тегіміз түрік, дініміз Ислам және Әбу Ханифа мәзһабын ұстанатын сүнниттер екенімізді...

Асығыстық жасамаңыз... Бұл оқиға Қытайда болған екен. Бір ауылда өте кедей, кәрі кісі болыпты. Жаңағы кедейдің аппақ бір аты болған екен. Ол елдің ханы болса оның кедейлігін да көре алмайтын біреу болыпты. Хан кедейге алтын мен ақша берем деп қанша айтса да, қария атын сатпапты. ‘Бұл ат жай бір ат емес, мен үшін бір дос. Досты сату мүмкін емес’ деп айтыпты ханға… Бір күні таңертең қараса, ат жоқ…. Ауыл жамағаты қарияға ‘Ақымақ екенсің! Ханның қалаған нәрсесін саған тастамайтыны, сатып ала алмаса, күшпен алатыны белгілі-ақ еді. Ханға сатып, алтынға батар едің....

"Бұл дүние әдемі болғанда туылғанда жыламайтын едік. Өмірімізді сүргенде таза қалғанымызда өлгенде жуындырылмайтын едік..."

Пенде деген қызық қой. Кейде жарлы адам  бай болсам деп арман етеді. Бай болсам көп қайырлы іс жасар едім дейді. Бірақ сол тілегі орындала қалса жомарт емес, нағыз шық бермес шығайбайдың өзіне айналып шыға келеді. Қазақтың: «Жаман атқа жал бітсе, жанына торсық байлатпас» дегені осы болса керек. Ол кешегі жарлы күнін ұмытып, бейне бір қолына алтын ұстап дүниеге келгендей ешкімді танымай, жақын-туыстарына жат болып шыға келеді. Күндердің бір күнінде сол баяғы таз қалпына қайта түсе қалса, бейне бір ұйқыдан тұрғандай жақын-туыстарына мүләйімсіп жылы шырай таныта қалмақ....